Miał to być wiosenny spacer pośród porastających brzegi Strzyży dywanów kokoryczki wonnej, czworolista pospolitego i może też konwalii majowej. Niestety, zimna aura wstrzymała pojawienie się kwiatów. Na szczęście dzisiejsza pogoda sprzyjała nam. Było ciepło, a wczorajsze opady śniegu odeszły w dal. Licząca 13,3 km Strzyża jest ostatnim dopływem Wisły, a wokół niej rozpościera się najmłodszy rezerwat Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego „Dolina Strzyży”. Spacer rozpoczęliśmy na północnym brzegu strumienia. Od początku towarzyszyło nam błoto i wkrótce zaczęły się kłopoty. Marsz wstrzymywały powalone drzewa. Rowerzysta – jako pierwszy – przekroczył strumień i kontynuował wycieczkę południowym brzegiem Strzyży. Ścieżka była coraz węższa, a leżąca pod liśćmi mokra glina groziła zsunięciem się do rzeki. W końcu pojawiło się pierwsze osuwisko. Kolejne dwie osoby emigrowały na południe, a reszta grupy wspięła się na skarpę, aby obejść to miejsce. Przybywało powalonych drzew i coraz większych osuwisk. Skarpy były coraz bardziej strome. Grupa południowa wzrastała, a północna topniała. Ale czwórka śmiałków nie poddała się i wytrwała do końca na trudnym brzegu. W połowie wycieczki grupy połączyły się i kontynuowały marsz po lepszej stronie. Już do końca wędrowaliśmy szerokimi i suchymi ścieżkami. Przy nowym zbiorniku retencyjnych czekała nas miła niespodzianka. Obiekt naszych achów i ochów zachował się jak profesjonalna modelka. Nie przejmował się nami, tylko oddawał się toalecie. Nie wyglądał na chorego, ale nie bał się nas. Nie zaplanowanym punktem wycieczki było przejście przez przystanek PKM Gdańsk Jasień. Po kilkunastu minutach dotarliśmy do kresu naszego spaceru i już po kilku minutach rozjechaliśmy się do domów.
